ANKARA SENSİZ

ne zaman dönse şansım sevdadan yana
derin kederler, dolanır dilime
konuşur sessizliğim

mevsim, şaşırır gününü
kırmızı süslenir toprak
dalımda çentik, ırmağım taş
hangi zamandayım, mekânım ne
yolcum ne yana yorgun, yüküm nicesi ağır
sığılmaz olur tenim, vurur kendini ayaza

sararmış yapraklar uçuşur
sevişme yoksunu yüzler önümden…
ve bitmeyen kokun, ellerimden

çelimsiz tay gibi bazen,
bir kısrak misali coşkun
ne uçurumlar geçtim dudaklarında
dişim, tırnağım, canım…
her yanım acıyor, belli
gözden mi ırak,
yoksa gönülden de mi?

olacaksa
vedasız olsundu ayrılık
belki denmeliydi her gün
umuttur ya sevda hani
katlanmaktır hani, biraz da

oysa
unutmuş diyor açtığım fallar,
kutlama günleri, hatta telefon
ziyanı yok, çocukluktur diyerek
masal okumuş sayarım kendimi
beyaz atsız… kaf dağsız

şansıma güvenip
bir piyango bileti almalıyım meselâ
bir demet nergis, akşam çiçekçisinden
ve inadına geçmeliyim aşıklar caddesinden

İşte,
biraz telâş, biraz hüzün
merhaba diyor yalnızlık

gittin ya,
daha bir kara, daha umarsız
artık sevdasız ankara